اشعار

تا کی به تمــنـای وصـــال تـو علمدار            اشکم شود از هر مژه یـک عمر پدیدار

آهنگ غمِ «العــطش » شــاپــرکی را            در کــرب وبلا می شنوم از در دیـوار

عکس علم ومشک و دودست قلمت باز            پرچم شده بر سر در هر کوچه و بازار

بــاید بنــویســیم تـو را یکصد وده بار             ســقایی و عبــاس تــرین حــیدر کرار

هردل که نکرده ست طواف رخ مـاهت             بهتــرکه شــود در قــفـس خانه گرفتار

من مست تـوأم تا که فقـط شـعر بگویم

وقف تو شدم تا دوسه خط شعر بگویم

تیر غضبت خورده به پیشانـی لشــکر            ای وارث تیــغ دوسـر حـضرت حیدر

هفتادو دوخورشید به نی درمثل عشق            تا روز قــیامت نــشود بــا تــو بــرابر

خواندی غزلِ خواهشِ چشمی نگران را            یعــنی کــه به دریــا بزن و آب بـیاور

پیـچیــده فــقط عطـر گل یـاس واقاقی            در وعــدۀ دیــدار تا با حـضـرت مادر

عمریست دلی حسرت یک واژه کشیده            تا لب بگشایی و بگویی که « برادر»

ســقایی و بــاب الــکرمِ خــانــۀ امـیـد

هم مظهر توحیدی و همسـایۀ خورشید

مانـدیم در انــدیشۀ طـوفان همین دست            مُحرم شدم ودست به دامان همین دست

امــروز اگــر محــتشم شــعر توهسـتم            امروزمنم مست و غزل خوان همین دست

مــردانـه گرفتــیم کـمی درس رشادت            با غیـرت و از قصـۀ پایان همین دست

بابغض وحسدزوزه کشان میرسدازرَه            تیغی که شده یکسره مهمان همین دست

بـعـد پــدرت نـوبت لبهای حسین است            این بـار زند بوسه به قرآن همین دست

سرشارمضامین شده ام حضرت مهتاب

با خود به کجا می بری ام ای پدر آب

تقطــیـع شـدم در غــزل تــازۀ چشمت            حــالا شـده ام زائـر دروازۀ چـشـمـت

در تــابش مــنظومـۀ «والیل» نگاهت            هـرگز نــشود مـاه هم انــدازۀ چـشمت

حــق دارد اگــر شیـعه کند ارمنیان را            وقتی همه جا شهـره شد آوازۀ چشمت

رخصــت بـده تا بار دگر همچو کبوتر            پــرواز کـنـم بــر سر دروازۀ چشمت

ازمشــتریان پــروپــا قــرص حـسینیم

امــروز اگــر زائــر بــیـن الـحـرمینیم

غـم نــامه ســرودیــم زوایــای تنت را            مشک وعلم و یک یک اعضای تنت را

کم کم«دل سنگ آب شد»از آتش این غم            آن دم کــه شــمردیم هــجاهای تنت را

درکف نه کفن بود و نه بر دوش عبایی            تا ســاده کــند حــل معــمای تـنــت را

محراب دوابروی تویکباره بهم ریخت            وقتی که شکــستند مــصلای تــنـت را

بــانوی غــزل از تــرک تیـرک خیمه            انــگار کــه فهــمید قضــایـای تـنت را

فهمیده قلم چــاره مــدهــوش شــدن را

در محضر قدسی تو خاموش شـدن را

زیبا شده ایـوان تو با گـسـتــرۀ مـشک            یاد حـرم افتاده ام و خــاطــرۀ مشــک

ماندم که چه طرحی بزنم سردر قلــبم            تصویر لب خشک تو یا منظرۀ مشک

تبخیر شداعضای توآن لحظه که دیدی            امیــد فقط می چکـد از پنجــرۀ مشک

آن تیر که می رفت به سـوی تو نشانه            برچشم تو امضا زده یا حنجرۀ مشک؟

یکــباره گــل انداختــه شــرمندگی آب             بر صفحۀ پیشانی و بر پـیـکرۀ مشک

جز نام ابالفضل به قلبــم اثــری نیست

گشتیم ونگردید که جزاو قمری نیست

در مـعرکه چیــدند غــریبــانه پری را            برســجده کشــیدنــد قــیامِ ســـحری را

اینگـونه که شد قامـت خورشید مورّب            گویـا کــه شکســتند غرور کمــری را

آمدب ه حرم رایحه ای از غل و زنجیر            آن لـحظه که دادند به زینب خبری را

جاداشت درایـن واقعه «آیات» بخـواند            وقتی که به نی دیــد خسوف قمری را

می دیــد همــانــند غروبــی ســر نیزه             بــا زاویــه بــستند غــریبـانه سری را

عمریست اسیر توام و دربــه درعشق

بــگذار بــسوزم کـه بسوزد پدر عشق

ســاقــیـا پــیـمانـه را لــبـریـز کن            آتش عـشق و جـنون را تـیـز کـن‏

تـا ز رب الــنـاس گـویــم ناس را            گرچه نتوان وصف کردعباس را

روز عـاشورا چو آن هنگامه دید            نـعــره ‏ای از پــردۀ دل بــر کشید

کاین چو آشوبست و غوغا کردنست            دفع ایـن رو به خصالان با منست‏

شیر حق از بیشه چون آمد برون            منفصــل شد، اتصال کاف و نون‏

گفت بـا روبـه خصالان کاین منم            شیـر حــق داند که من شیر افکنم‏

شیر بـند و شیر صید و شیر گیر            عــرش را بـا یک نهیب آرم بزیر

بیشــۀ مـا هیـچگه بی‏ شیر نیست             در کمان ما بجـز ایـن تـیر نیست‏

چون به دام شیـر، نخجـیر اوفتاد             روبـهـان را کـار بـا شـیـر اوفتاد

جذبه‏ ای او را بخود مجذوب کرد            روی او را جـانب محـبـوب کـرد

رفت از میـدان برون سوی خیـام            خویش را افــکنـد در پـــای امــام‏

کــای زجـان من به مـن نزدیکتر            روز یــاران شـد ز شب تـاریکتر

رخـصتی! تـا دفــع روبـاهان کنم            عـرصه را خـالی ز گمراهان کنم‏

بوسه‏ هــا زد از محـبت بر رخش            دُر ز مرجان ریخت اندر پاسخش‏

کـای مـرا پـشت و پـنـاه راستیـن             دست مـهر آور بـرون از آسـتین‏

کــن رهــا از دسـت تــیغ قهر را            کاتــش قـهـرت بــسـوزد دهـر را

ماسوا را طـاقـت قـهـر تـو نیست            اندرین میدان هماورد تو کـیست؟

شیر را با خیل روباهان چه کار؟            بـا کــمندت مــاسـوا را کن شکار

کـار روباهان بجـز تزویر نیست             کس درین میدان حریف شیر نیست‏

رو کـن ایــنک جـانب شط فرات            تــا عـیــان بــیـنی تجـلی های ذات‏

مشک را پر کـن ز دریـای یـقین            تـا شود سیـراب ازو گـلـزار دیـن‏

جرعه‏ ای ازآن فشان بر روی خاک            تا کنـد حـق روزی تــن های پاک‏

جرعه‏ ای هـم جـانب افلاک ریز            بـهـر جـانهای شریف و پاک ریز

پــس قـدم در حـلـقـۀ اصحـاب نه            تـشـــنــه کــامــان بـــلا را آب ده‏

چون شنید این نکته‏ ها را از امام            کـرد تـیـغ قـهـر خـود را در نـیـام‏

کای گریبانم زصبرت چاک چاک            هرچه گویی آن کنم، روحی فداک‏

چـون خـدا آن قـد و قـامت آفـرید            نــسخــه‏ ی روز قــیامــت آفــریـد

شــد قــد و بـالاش مـحـشرآفـرین            آفــریــن بــر قــد مــحشـر، آفرین‏

روی خود می‏کرد پنهان در نقاب             تــا خـجـل از او نـگـردد آفــتـاب‏

چون نقاب از طلعت خود می‏گشود             دل ز مهر و ماه گردون می‏ ربود

شیرحق چون شد روان سوی فرات            چــرخ گــفت آبـاء را: وا امـهات!

هر چه روبه بود از پیشش گریخت            تار و پود دشمنان از هـم گسیخت‏

دیــد شـط بـس بیـقـراری می کـند            آرزوی جــانــســپـاری مــی کــند

بــا زبــان حــال مــی گـوید مـدام:            بیش از این مپسند ما را تشنه‏ کام‏

پس درون شط ز رحمت پا نهـاد             پـا بـه روی قـطـره آن دریـا نهاد

مشک را ز آب یقین پر آب کـرد            آب را از آب خـود سـیـراب کـرد

پس ز شفقت کرد بامرکب خطاب            کام خود تر کن از یـن دریـای آب‏

مرکب از شط جانـب ساحل دوید            شیهه‏ ای از پـــردۀ دل بـرکـشـیـد

کـای تـرا جا بر فـراز پـشـت من            پیش دشمن واچه خواهی مشت من

کام اگرخشک است گامم سست نیست            تا ترا بر دوش دارم آب چیست؟!

تـــشــنــۀ آبــم ولــی دریــــا دلــم            جــانـب دریـا مـخـوان از ساحـلـم‏

ای تو شط و بحر و اقیانوس من!            جز توحرفی نیست درقاموس من‏

چون رکابش بوسه زد بر پای او            بانگ دشـمن شـد بلـند از چـارسو

کاینک از شط شیرحق آمد برون            بوی خون می‏آید از او، بوی خون‏

روبـهـان تــا کـی گرانـجانی کنید            شـیـر را بـا حــیلـه قـربانی کـنـید

شیـر را از پا فکندن مشکل است            لیک با تزویر مقصد حاصل است‏

حـیــله و نـیرگ کـار شـیر نیست            دام راه شـیـر جـز تـزویـر نـیست‏

لاجـرم از حــیـلـه و تـزویـرشان             شیـر حـق شد عاقـبت نخجیرشان‏

بـر تـنش از بـسکه تیر آمد فرود             بـی ‏رکـوع آمــد تن او در سجـود

بس کـه از جـام بلا سـرمست شد            هم ز پا افتاد و هـم از دسـت شد!

عــمـر او در پــردۀ اسـرار بــود            در عدد با «دل» بیک معیار بود

یعنی آندم کو بـسوی دوست راند             قـلب عـالـم از طـپـیـدن بـاز مـاند

دیــگرم در خـلوت او بـار نیست             بـیـش ازینـم طـاقت اظهار نیست‏

گر تهی از اشک چشم مشک شد            دیــدۀ من هــم تـهـی از اشک شد

بعدازین ازدیده خون خواهم گریست             دیدۀ میداند که چون خواهم گریست‏

شور یکپارچه در معرکه ای غــالب شد            نــوبت مــاه عــلـی بن ابــی طالــب شـد

ماه از خیـمه خود در طلب بــاران رفت            ابرها را همه پس زد طرف میدان رفت

رفت آتش بـزند ریشــه خود خــواهی را            تا که ابــراز کند خـشــم « یـداللهی » را

مملو از نور خدا بود و به صحرا می رفت            این عـلی بود که با هیبت سقــا می رفت

آب فـهـمـیـد که این ارثیــه صاحب دارد            دیــدن مــاه عــلـی ســجــدۀ واجـب دارد

هُرم لبهاش کمی عـلـقـمـه را شُک میداد            آب خود را به کـف پــاش تبــرک میـداد

عـطـش از زخــم تـرکهـای لبش پیدا بود            مشک انگار که لب تشنه تر از سقّـا بود

آب در حسـرت گــل بوسـۀ بر لبهــا بود            خــوب فهمید که ســاقــی پــدر دریا بود

عـلـقـمـه یـکســره در بُهت تحـیُّــر میشد            لب اوخشک و چرا مشک حرم پُر میشد؟

خستگی از تن لب تشنه ترین عاشق رفت            سمت اطفال حرم تشنه تر از سابق رفت

بـارش تیــر که آغــاز شد از گوشه کنار            گــرگها آمـده بــودند به میــدان شــکــار

تیـر در قلب و کــلاخود که از سر افتاد            مــاه از عــرش به پابــوسی مــادر افـتاد

یــاس در یاس فضا را متـغــیّـر می کرد            علقمه کــرب و بلا را مـتحـیّــر می کرد

گفت ای مشک چرا اشک حزین میریزی            شرم از فاطمه کن، روی زمین میریزی؟

عرصه تنگ آمده ای یاور من کاری کن            « من دگر دست ندارم تو مرا یاری کن»

ای ساقی حرم تو بگو ساغرت کجاست؟         قامت قیامتم تــــــو بگو پیکـرت کجــاست؟

ای یاس علقمه لبِ خود بــــاز کن بـــگو         یاسی که بود تا به کنون دربرت، کجاست؟

گفتی سرم به دامن زهراســـت مـــادرت         اول به من بگو که بدانم سرت کجـــــاست؟

دشمن به فکر حمله بـه سوی حـــرم شده         دستی کـه بُد برابر صد لشـــگرت کجاست؟

چرا ای غرق خون ازخاک صحرا برنمی خیزی        حسین آمد به بالینت تو ازجا بـــرنمی خــیزی

نمـاز ظـهر را بـا هـم ادا کـردیـم در مـقـتـل         بود وقت نماز عـصر از جـا بر نـمـی خیزی؟

خیام کودکان خالی ز آب است و پرازافغان         چرا سقای من از پیـــــش دریا بر نمی خیزی

عدو از چار سـو آهنگ یغمـــای حرم دارد         چرا آخر برای دفــع اعدا بـــر نمـی خیـــزی

منم تنها و تن های عزیزانم به خون غلطان         چرا بر یــاری فرزند زهــــرا بر نمی خیـزی

شکست از مرگ تو پشتم برادرمرگ تو کُشتم          که میدانم دگر از خاک صحرا برنمی خیزی

به دستم تکیه کن برخیز با من در بر زهرا         چومی بینم زبی دستیست کزجا برنمی خیزی

در کنار علقمه سروی ز پـا افـتاده است          یـا گلی از گـلـشن آل عـبـا افـتاده است

در فضای رزمگاه نـیـنوا بـا شـور و آه          نالۀ جانـسوز ادرک یـا اخا افتـاده است

از نـوای جانگذار سـاقی لب تـشنـه گان          لـرزه بـر انـدام شـاه نـیـنوا افتـاده است

شه سواراسب شد با سربه میدان روی کرد          تا ببیند جـسم عـبـاسش کجا افتاده است

تا کنار نهـر علـقـم بـوی عباسـش کشید          دید بر خاک سیه صاحب لوا افـتاده است

کرده دردریای خون ماه بنی هاشم غروب           تشنه لب سقای دشت کربلا افتاده است

دست خود را برکمربگرفت وآهی برکشید          گفت پشت من زهجرانت دوتا افتاده است

خیز بر پا کن لوا آبی رسان اندر حـرم          ازچه روبر خاک این قدِ رسا افتاده است

بهر آبی در حرم طفلان من در انتظـار          از عطش بنگرچه شوری خیمه ها افتاده است

هرچه شه نالید عباسش زلب لب بر نداشت          دید مرغ روح او سوی سما افتاده است

گفت بس جسم برادر را برم درخیمه گاه          دید هرعضوی ز اعضایش سوا افتاده است

حال زینب را مگو علامه از شه چون شنید          دست عباس علمدارش جدا افـتاده است

دراین غوغای بی آبی که خشکیده همه گل ها          به اَمر تو شدم سقّا، منم عبد و تویی مولا
علمدارم چه غم دارم، که از دستم علم افتد          مباد از دفـتر عشقت، به نام من قلم افتد

خدای کعبه جز رویت، نداده قبله ای یادم           نماز آخرم بود، و به سر بر سجده افتادم
ببین از بادۀ عشقت، به میدان مستی افتاده          مگر دامان تو گیرد،به راهت دستی افتاده
امیر لشگرت بی دست، میان لشگری مانده          بیا بنگر ز پروانه، فقط خاکستری مانده
به تو شرط وفاداری اگر بر جا نیاوردم          کمک کن تاکه برخیزم، به دورمادرت گردم
ببین احسان یک بانو، سرم بگرفته بر زانو           به چشمِ پر زخون دیدم گرفته دست برپهلو
گل اُمُّ البنین عباس، به دریا تشنه لب پا زد          به دریا پا نهاد اما، لبش آتش به دریا زد

دلـبـر کسی به مثـل تو پـیـدا نمی شود            دردی بُــود مـرا که مــداوا نـمی شـود

دریـا بُـود گـواه کـه از اشـک دیـده ام            یک لحظه نیست دیده چو دریا نمی شود

از ره رسیـده ای که تـمــاشا کنم تو را            افـسوس این دو دیده دگر وا نمی شود

نه مشک مانده باقی ونه دست ونه علم            سـقـا دگر برای برای تو سقا نمی شود

از بس که تیر آمد و بر پیکرم نشست            تـیـری دگر به پیـکـر من جا نمی شود

یـاسـم و لـیک زائــر یــاس مـدیـنـه ام            کس مثل من که زائـر زهرا نمی شود

وقتی کـنار عـلـقمه سقا دلـش شکسـت           دیگر بهانه داشت که دریا دلش شکست

در خیمه دیده بود عـطش موج می زند           حس کرد تا کمی خنکا را دلش شکست

دریا برای بوسه ز لب هاش تـشنه بود           یک لحظه یک امید نه، دریا دلش شکست

مشکش پرآب کرد و روان شدبه خیمه ها           اما چه شد چه دید خـدایا دلش شکست

از بس که کرده بود تمنا ز مشـک، تا           تیری رسید، مشک هم آنجا دلش شکست

ناگه عمـود آمد و بـر فـرق او نشسـت           سقا سرش شکسته وزهرا دلش شکست

چشم حسین برره واین صحنه راکه دید           آیا قـدش شکـست خـدایا دلـش شکست

یک لحظه خوب زینب خودرا نگاه کرد           با یـاد روزهـای مـبـادا دلـش شکـست

اگر چه مـادر تو، دخـتر پیـمبر نیست           کسی حسینِ علی را چنین برادر نیست
حسین، پیش تو انگار در کنارعلی ست           کسی چنان که تو هرگز شبیه حیدر نیست

زلال علقمه، در حسرت تو می‌سـوزد           کنار آبی و لب‌های تفـته ‌ات، تـر نیـست
حـدیث غـیرتـت آری شگـفـت‌آور بود           که گفته ‌است که دست تو، آب‌آور نیست؟
شکست بعد تو پشت حسین فاطمه، آه           !حسین مانده و مقتل، عـلی اکبـر نیـست
حسین مـانـده و قـنـداقـۀ عـلی اصغـر           حسین مانده و شیرخواره ‌ای که دیگر نیست
نمانده است به دست حسـین از گـل‌ها           گلی پس از تو،دریغا! گلی که پرپر نیست
هزار سال از آن ظهــر داغ می‌گذرد           هنوز روضـۀ جانـبازیَت، مکـرّر نیست
قسم به مادرت امّ‌ البنـین! عزیزی تـو           اگر چه مـادر تو، دخـتـر پـیمبر نیسـت

این کیست کربلا را، چون کوه طورکرده          زهرا مگر از این دشت، یارب عبورکرده
بر روی ماه عباس، این جلوه حسین است          آری قمر ز خورشید، خود کسب نور کرده

آراست چون که قامت، شد کربلا قیامت          برپا هزار محـشر، تا نـفـخ صور کرده
آسـایـش بــرادر چــون بــوده آرزویـش          آمال دشـمـنان را یکسـر به گـور کـرده

بر گرد خیمه عباس تا صبح می دهد پاس          این مـاه کـربـلا را، دریـای نـور کـرده
از اوج فـکـر انسان، بـنهـاده پـا فـراتـر          در خلـوت حـسینی درک حضـور کرده
جز خدمت بـرادر، نـبـوده رأی عـبـاس          هر گه که در ضمیرش فکری خطورکرده
تا زنده بود عبـاس، غارت نبـود ممـکن          فقدان او عدو را، این حد جـسور کـرده
دشمن پس ازابوالفضل درفکرغارت افتاد          یا رب چه با شهـیدان، سـم ستـور کرده
از رأس اطهـر او، پیـدا بود کـه دشـمن          این سر جدا ز پیکر، با خشم و زور کرده
پیوسته کعبۀ عشق، با قلب ماست نزدیک           ما را حسان گناهان، زین قبله رو کرده

بر لب دریا لب دریا دلان خشکیده است         ازعطش دلها کباب است و زبان خشکیده است

کربلا بستان عشق است و شهامت ای دریغ         کز سموم تشنگی این بوستان خشکیده است

سوز بی آبی اثر کرده است بر اهل حرم         هر طرف بینی لب پیر و جوان خشکیده است

آه از مهمان نـوازانـی که در دشـت بـلا         میزبان سیراب و کام میهمان خشکیده است

دامن مادرچودریا اصغرش چون ماهی است         کام مـاهی بر لب آب روان خـشکیده است

نازم این همت که عباس آید از دریا ولی         آب بر دوش است و لبها هم چنان خشکیده است

گر ندارد اشک تـا آبـی به لبهـایـش زند         چشمۀ چشم رباب از سوز جان خشکیده است

بسکه می سوزم «مؤیّد» از غم آل علی         نخـلۀ طبع من از سـوز بیان خشکـیده است

بی شک توصبح روشن شب های تیره ای           خورشیدی وبه ظلمت این شام چیره ای

تسـخـیـر کرده جـذبـۀ چشم تـو مـاه را           بی خود که نیست تو قمراین عشیره ای

حکـمـت دخـیل تـار عـبای تـو از ازل           جـز بندگی ندیده کسی از تو سیـره ای

قدر تو را کسی نشـناسد در ایـن مــقام           وقـتی برای امـر شـفـاعـت ذخـیره ای

ما را بس است وقت عبورازپل صراط           از تـار و پـود بـیـرق تو دستگـیـره ای

چــشم امید عـالم و آدم به دست توست

باب الحسین هستی و پرچم به دست توست

فردوس دل، همیشه اسیر خیال توست           حتـی نگـاه آیـنـه محـو جـمـال تـوست

تو سـاقی کـرامت و لطـف و اجـابـتـی           این آب نیست زمزمه های زلال توست

ایثار و پـایـمردی و اوج وفـا و صـبر           تنها بیان مخـتصری از کـمـال توسـت

در محضر امام تو تـسـلیم محضــی و           والاتـرین خـصائـل تو امتـثـال توسـت

فردا همه به منـزلتت غـبطه می خورند           فردا تمام عـرش خـدا زیر بال توست

باب الحـوائـجی و اجـابت به دست تـو           تنها بخواه، عالـم هستی مجال توسـت

ای آفـتـاب علـقـمـه: روحـی لک الـفـدا

ای مه جـبین فاطـمـه: روحی لک الفدا

ای آفـتاب روشـن شـب هـای عـلـقــمـه           سـرو رشـید خوش قـد و بالای علقمه

داده سـت مـشـک تـشـنه تـو آب را بهـا           ای آبــروی آب، مـسـیــحـای عـقـلـمه

وقـتی که چند مـوج عـلـیـل شریـعه را           کرده ست خـاک پای تو دریای علـقمه

لب تـشـنـۀ زیـارت لبهـات مانـده است           آری نـگـفـتـه ای بـه تـمـنّــای عـلـقـمه

امروز دسـت های تو افـتـاد روی خـاک           تا پا بـگـیـرد از دل صحـرای علـقـمه

با وعـده های مـادرت آسـوده خـاطـریم           چـشـم امـیـد مـاست به فـردای علـقمه

این عطریاس حضرت زهراست می وزد           از سـمـت کـربلای تو، سـقـای علقمه

شب های جـمعه نـالـۀ محـزون مـادری           مـی آیـد از حــوالـی دریــای عـلـقـمـه

ام الـبـنـین و فـاطـمه بــا قامـتی کـمـان

این جا نشسته اند و شده آب روضه خوان

فـرصت نـداد تا که لـبـی تر کـند گـلـو           دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو

می آیـد از کـنـار شـریعـــه شهـاب وار           بسـته ست راه را به حـرم لشکـر عدو

طـوفـان تـیـر مـی وزد از بیـن نخـل ها           حـالا شـنـیدنی شده بـا مشک گـفـتگو:

«بسته ست جان طفل صغیری به جان تو           تو مـشک آب نه که تـویی جـام آبـرو

ای مشک جان من به فدای سر حسین           امـا تـو آب را بــرسـان تا خـیــام او»

اما شکست ساغر وساقی زدست رفت           جاری ست خون زباده چشمش سبوسبو

با مشک پاره پاره به سوی حرم نرفت           تـا بـا امـام خـود نـشـود بـاز رو بـرو

تـنـهـا پـنـاه اهل حـرم بـر نگشته است           می بارد از نگـاه سکـیـنه: عــمو عمو

در خیمه اوج بی کسی احساس می شود

خورشـید نـیـزه ها سر عبــاس می شود

ای چـشمـۀ مـحـبت عـالـم وجـود تـو            باران كـرامتی ست به امـواج جود تو

دنـیا بهـشتی است ز شرح معـطـرت           هر جا كه بو كـنیم رسد بوی عـود تو

دریـا نمـایـشی سـت ز اوج فـضائـلت            پیچـیده موج موج در عـالم سرود تو

سـقـا اگـر نـیـامده بــودی صـفا نـبود            دریـا نـداشت جـلـوه‌گـری‌ با نبـود تو

پـیـشانی سـپـیـدۀ تو پــیـنه بـسـته بود            از بـس زیـاد بـوده شـكـوه سـجـود تو

با هر قنوت جلوه به هر آسمان دهی

تو عبد صالحی كه خدا را نشان دهی

هركس كه دید روی تورا چشم برنداشت            این خانواده مثل تو دیگر قمر نداشت

تا عرش سر كـشیـده‌ای ای قُـلـۀ ادب            گرچه زمین ز اوج شكوهت خبرنداشت

بر شانۀ تو پرچم باب الحـوائجی ست            هرگز كسی زروی تو این نام برنداشت

تكرارجنگ‌های تو صفین دیگری ست            این جنگ‌ها به جز تو دلیر دگر نداشت

پـرتـاب نــیـزۀ تـو نـظـیـری نـداشـته

این عـلـقـمه به جز تو امیری نداشته

دست خدا تو را به بلنـدا كشیده است            رعـناتـرین صنوبر باغ آفـریـده است

یك قطره بود و جلوۀ دریا شدن گرفت            آبی كه از دهانۀ مشكت چـكـیده است

بیهـوده نیست گریـۀ صبح طلـوع تو            گرآفتاب غنچه ز دست تو چـیده است

خیره شده به سمت تو چشمان آسمان            حتماً شبـیه روی تو ماهی ندیده است

مولا ببـین تو شـوق طواف فـرات را            دیگرچه عاشقانه به كعبه رسیده است

هر روزوشب به گرد مزارت طواف اوست

پائیـن پای مرقـد تو اعـتـكـاف اوسـت

دریا نـشـسته زیر قـدم‌های مشـك آب            باموج، بوسه‌ها زده بر پای مشك آب

زخمت كه خنده می‌زند او گریه می‌كند            خونابه می‌چـكد ز سراپای مشـك آب

بر شانه‌های خسته‌ات اكنون نشسته است            چندین نگاه غرق عطش جای مشك آب

از چـشم‌های پارۀ مشكت امید ریخت            تا تیر گـشت محـو تماشای مشـك آب

لب تشنه روی خاك اگر مانده غم مخور            بـانـوی آب هـا شـده سـقـای مشك آب

ای كاش دست های شما بر زمین نبود

آقــا چـقـدر خوب شد اُم‌الـبـنـین نـبود

گویا كه چشم علقمه درخواب مانده بود            سقای دشت تب زده بی آب مانده بود

دریا كه از نوازش دست تو آب خورد           در اوج تشنگیِ تو سیـراب مانـده بود

گهواره‌ای زدست عطش تاب می‌گرفت            چشم انتظار آب چه بی تاب مانده بود

باران تیر بود تـو را دوره کرده بود            دریـا میان حـلـقـۀ مـرداب مـانـده بود

آن جا که می گریست کنار تو آفـتـاب            زخمی عمیق بر سر مهتاب مانده بود

با یـاد قـبـر کوچکت ای آیــۀ‌ رشـیـد

آهی بلند بر لب هر سـرو قـد کـشـید

علت رحــلت اربـاب کهنسـال اینجاست          پی گودال مگردیـد کــه گودال اینجاست

علقمه منطق تاریـخ بــه هـم می ریــزد          روضۀ خنجر و گودال ازامسال اینجاست

کودکان در پی همبازی خود می گردند          برسانیـــد خبر ســـاقی اطفــال اینجاست

ضربه برفرق عمومنشاء تاریخ عزاست          اولین مرحله ی غارت خلخـال اینجاست

بعد عباس، حـرم امنیـــتش کامل نیست          موسم ریختـــن کعبه ی آمـــال اینجاست

گرچه افتاده ای از اسب، برادر برخیز          فاطمه مادرمان خسته و بی حال اینجاست

 بر سر نعـش گـل اُمِّ بنـیـن غـوغـا شد           همـه گـفـتند:حــسین بن عـلی تـنـهـا شد

تا که حیرت زده دردشت دو دستت دیدم           گفـتـم از یوسف من یک اثری پیدا شد

صوت ادرکـنی تو گم شده در هلهله ها           این چه شوریست که درلشگریان برپا شد

تا که دیـدم بدنت را، کمرم درد گرفت           خیز از جا و ببـین پشت حسینت تا شد

از بلندای قدت جای دو لب باقی نیست           این همه تـیـر کجـای بـدن تو جــا شد؟

باچه بغضی زده این ضربه، خدا میداند           که ز فـرق سـر تـو تا بـه ابـرو وا شد

صـورت تو اثـر از چـادر خـاکی دارد           گـوئـیـا سـجـده تـو بـر قـدم زهــرا شد

گوئیا لشگـری از پـیکـر تو رد شده اند           زیـر پـا خـطـبـه تـرویـه تو امـضا شد

بین یک دشت تنت ریخته صاحب علمم           صحنه قـتـلـگـهت علـقـمه نه، دریا شد

از کار عشـــق این گـره بـستـه وا نشد            باب الحـوائـج هـمـه حاجـت روا نـشد

بـسـتـنـد راهـهای حـرم را به روی او             می خواست تا حرم ببـرد آب را نشد

دسـتان او جـــدا شده از پیـکـرش ولی            یک لحظه مشک ازکف سقا رها نشد

نـاگاه مـشـک آب اباالـفـضـل را زدنـد             یـعــنی فـرات قـسـمـت آل عـبا نـشـد

با مشک پاره پاره به سوی حرم نرفت            راضی به دل شکـسـتگـی بچه ها نشد

ضرب عمود تا دل ابروش را شکافت             فـرق کـسی شـبـیـه سـر او دوتـا نشد

با صـورت آفتاب حرم، بر زمین فـتاد             آن بـازوی قـلـم شـده مشکل گشا نشد

شکر خـدا که پـیکر او در شریعه ماند            پـامـال نـعـل تـازه غـروب بـلا نـشـد

دیگر نصیب اهل حرم خسته حالی است

بزم شراب... جـــای علمدار خالی است

رخصـت بـده از داغ شـقـایـق بنـویسـم          از بـغــض گـلــوگـیـر دقـایـق بـنـویـسـم

می خواهم از آن سـاقی عاشق بنـویسم          نم نـم به خـروش آیم و هـق هـق بنویسم

دل خون شد و از معرکه دلدار نیامد

" ای اهل حرم میر و علمدار نیامد"

درهر قدمت هر نفست جلـوۀ ذات است          وصــف تو فراتر ز شعور کلمـات است

درحسرت لب های تولبهای فرات است          عالم همه از این همه ایثار تو مات است

از علقمـــه با دیــدۀ خــونــبـار نیــامــد

" ای اهل حرم میر و علــمــدار نیامد"

سقا تـــویی و اهــل حرم چشـم به راهت           دل ها همـــه مست رجـز گاه به گاهت

هرچند تو بودی وعطش بود و جراحت           دلـــواپس طفـــلان حــرم بـــود نگـاهت

سقای ادب جــــلوۀ ایـــثار نیـــامــد

" ای اهل حرم میر و علمدار نیامد "

افتاد نگاه تــو به مهتـــاب دلـش ریخت             وقتی به دل آب زدی آب دلـش ریخـــت

فرق تو شکوفا شد وارباب دلش ریخت            ازسجدۀ خونیـن تو محراب دلش ریخــت

صد حیف که آن یار وفـــادار نیامد

" ای اهل حرم میر و علمدار نیامد"

انگار که در علقـــمه غوغا شده آری             خونبارتریـــن واقـــعه بر پــا شــده آری

در بزم جنـــون نوبـــت سقا شده آری             دیـــگر پســـر فاطمـه تـــنها شـــده آری

این قافله را قـــافله ســــالار نــیامد

" ای اهل حرم میر و علمدار نیامد "

ای علقمه از عطر تـــو لبــریز برادر          ای قصه دست تــو غم انــــگیز بـــرادر

بعد ازتو بهارم شــده پاییــــز بــرادر           بـرخیـــز حسیـــن آمده برخـــیز بـــرادر

عبــاس تریـــن حـــیدرکرار نیامد

"ای اهل حرم میر و علمدار نیامد "

ای تک سوار یک دله روحی لک الفداء          پـشـت و پـنـاه قـافـله روحی لک الـفداء

لحـظـه به لحـظه سیرۀ ناب حـسینی ات          بر عشق و عقل تکمله روحی لک الفداء

گرد لـب تـو کوثـر و تـسنـیم و سلسبیل          گرم طواف و هروله روحی لک الفداء

حالا بـبـیـن مـیـان حـرم از تب عـطش          برپاست شور و ولوله روحی لک الفداء

بـا مشـک تـشـنـه اذن سـقایت گرفته ای          خون گشته قلب حوصله روحی لک الفداء

حس کـرد دست تـو خنکای شـریعه را          اشک تو کرد از او گله روحی لک الفداء

سیراب گشت مشک تو و پر کـشیده ای          سمت خـیام صد دلـه روحی لـک الفداء

حـالا سـپاه روبـرویت صـف کـشیده اند          سخت است طیّ مرحله روحی لک الفداء

با نـیزه و عمود و سه شعبـه رسانده اند          خود را به این مقـاتله روحی لک الفداء

ناگـاه از یـسار و یمـیـن قُـطّعـت یـداک          برخاست بانگ هلهله روحی لک الفداء

رفـتـند تا که رخت اسارت بـه تن کـنند          بـعد از تـو اهل قـافله روحی لک الفداء

میدوخت چشم حسرت خود را به چشم تو          دستـی میـان سلـسـله روحی لک الفداء

این قـبر کـوچک تو و آن قـامت رشید!          سخت است این معادله روحی لک الفداء

بـوی بهـشت آید از تـربت با صفـای تو        عرض سلام میکند، کعبه به کربلای تو

در قطرات خون تو گریۀ بی صدای من        در نی اسـتـخـوان من نالـۀ نـیـنوای تـو

آه بدم، که دم بدم نـاله بـر آرم از جگـر        اشک بده، که روزوشب گریه کنم برای تو

زخم تن تومی‌زند خنده به تیر و نیزه ها        نیزه و تیر می کند گریه به زخم های تو

ای به گلوی فاطمه، بغض غمت گره شده        با چه گنه بریده شد دست گره گشای تو

بر لب ماست ذکر تو، در تن ماست زخم تو        درسر ماست شور تو،در دل ماست جای تو

 آب شراره می‌شود، یـاد گلوی تشنه‌ات        بحر ز شدت عطش، سر شکند به پای تو

دخت علی که کوفه شد، کرب وبلا زخطبه‌اش         گوش شده که بشنود از سرنی، صدای تو

کوه به سنگ سر زده، سنگ به گریه آمده        کزچه خضاب شد به خون،صورت دلربای تو